In het zuiden zijn de scholen weer begonnen. Het startsein voor het dagelijkse ritme van (ook) iedereen daaromheen.
Ik moest daaraan denken toen ik gisterenavond naar een prachtige Zomergasten zat te kijken met jurist, filosoof en columnist Maxim Februari in de hoofdrol. Meer specifiek dacht ik aan het ritme waarin de drie uren zich ontrolden. Zo ongejaagd. Zo beschouwend. Zo waardig. Zo – ja ik zeg het hardop – beschaafd.
En ik dacht aan het contrast met de interactie die ik vaak – en steeds meer – zie op sommige sociale media. Media die ik ook gebruik, onder andere voor mijn werk, maar waar ik een wat getroebleerde relatie mee heb. Aan de mooie kant staat: ik heb er leuke mensen leren kennen. Aan de lelijke: al het geschreeuw in superlatieven en daar weer superlatieven van dat ik op de koop toe krijg. En midden in dat lawaai het totale gebrek aan gesprek, de wens om de ander te horen. Het zijn ‘allemaal’ monologen. En bij monologen stopt iedereen klei in zijn oren. En die lelijke kant vind ik soms zo erg dat ik denk: ik ga hier weg en kom nooit meer terug.
En gisteren was er ineens drie uur rust op tv. Vol leerzame inhoud. En zonder oordeel. Een verademing.
Ook voor de tekstschrijver/verhalenverteller viel er trouwens veel te leren: Maxim Februari vertelde dat hij graag naar dans kijkt om zijn schrijven te verbeteren, om de ritmes erin terug te laten keren. Het gaat niet om de snelheid waarmee je van A naar B komt, maar om de sprongetjes die je onderweg maakt. Prachtig.
Ik vrees dat het niet gaat lukken, maar het is wel een wens: een beetje meer Zomergasten – of misschien gewoon alleen meer Maxim Februari – in de sociale media. De bereidheid om naar elkaar te luisteren. Want voor je het weet hoor je dan ineens het ritme. En wordt het een Verhaal.