Voorjaar 2007. Telefoon. ‘Geer!’. Een van mijn vaste bijnamen van maar één, zeer dierbaar, mens: Eckart Wintzen. De vraag: ‘Ik heb een managementboekje geschreven en nou moet er nog één keer even doorheen gelezen worden. Om alles recht te trekken. Leestekens, dat soort van dingen. En wat je verder tegenkomt. Wil jij dat doen?’ Daarna streng (ik hoorde hem lachen): ‘O ja, maar alles is wel al opgemaakt dus je moet het in InDesign doen, jongedame, én er mag niks schuiven want er zit ook opmaak achter de teksten (notities koffievlekken, markeerstrepen …). En nog iets: je hebt er twee dagen voor’.
Ik regelde een werkplek (‘Mag ik hier twee dagen zitten en kan iemand me dan meteen even een snelcursus InDesign geven?’). Dook twee dagen onder. Leerde spaties zo aanpassen dat er geen woordverschuivingen plaatsvonden. En werkte, vooral, met hart en ziel.
Toen het klaar was: ‘Het boek wás natuurlijk al geredigeerd, dus daarmee zet ik je niet in het boek. Vind je het goed dat ik je Nakijkjuf noem?’ En zo geschiedde.
Eckart’s Notes is een heerlijk, compact managementboek over de celfilosofie waarmee Eckart zijn BSO/Origin internationaal groot maakte zonder dat het een onpersoonlijk monster werd. Hij schreef het op zijn Eckarts: persoonlijk en geestig, maar met een duidelijke boodschap.
Het was een heerlijk project om te doen maar het allerdierbaarst vond ik misschien wel dat ik, mét die nieuwe bijnaam, in zijn boek vereeuwigd werd. Al helemaal omdat hij een jaar later plotseling overleed.
Eckart Wintzen
2007
Eindredactie (‘Nakijkjuf’)
