Misschien was ‘zij’ wel het begin. De Jackie K van de Le Tosh-serie van Toshiba. De notebook, toen soms nog draagbare computer genoemd, werd geleverd in pistache en crème. ‘De eigenares van een Jackie K heeft volledige controle over haar leven’, heette het in de pers.
De crèmekleurige tas die erbij geleverd werd deed het ‘m. Al typte je nooit een letter op het apparaat zelf, je ging er in ieder geval volledig doorgestyled mee over straat.
Jackie K. Collega en bondgenoot Dr.Bob zette een open (“Jackie K is aan het werk”) en gesloten (“Jackie K is naar huis”) versie op de desktop van het logge computerscherm dat op mijn bureau stond. Elke dag keek ik er omfloerst naar. Mijn Jackie K! Ik zou, gewapend met bijpassende zonnebril en de juiste handschoenen, Grootse Dingen schrijven. Jackie K en ik, wij waren een onverwoestbaar duo. Wij hadden de toekomst binnen handbereik. Waar wij gingen keken mensen elkaar veelbetekenend aan. Daar gaan ze, hoor! Trefzeker en puntig zouden wij samen het heden duiden. Onversaagd de horizon tegemoet.
Het is er nooit van gekomen. De schrijfkant is inmiddels ingevuld. Er staan twee beeldschermen op mijn bureau en onderweg ben ik doorgaans vergezeld van tablet of Moleskine. Maar mijn gedroomde ‘partner in crème’ is niet meer en heeft geen nazaten achtergelaten die ook maar enigszins op haar lijken. Een berichtje naar Toshiba, waarin ik mijn herinneringen met weemoed gestalte gaf, leverde een lauwe reactie op. “Dat klopt, die hebben we niet meer.” Zegt u dat.
Natuurlijk, er zijn laptops. MacBooks. Tablets. Alleskunnende telefoons. Maar er is geen Jackie K. Daarom krijgt ze vandaag, na al die jaren, alsnog even een eigen podium. Mét haar crèmekleurige tas.