Op dit moment siert een citaat uit Le Petit Prince van ‘Saint‑Ex’ (Antoine de Saint-Exupéry) de voorpagina van deze site: “Wat de woestijn zo mooi maakt, is dat ze ergens een bron verbergt”. Dat schreef hij natuurlijk helemaal niet zo, hij schreef: “Ce qui embellit le désert, c’est qu’il cache un puits quelque part”. Kijk, dat klinkt meteen al heel anders.
Ik las het boekje op de middelbare school. Ik had een leraar Frans die er prachtige stemmen bij maakte. Bevlogen vertellers wakkeren toch iets van liefde aan. Hij was ook heel goed in Le Petit Nicolas van René Goscinny (ja, die van Asterix), maar dit terzijde.
Le Petit Prince. Het boek voor kleine en grote mensen. Filosofie in lagen. Met voor elke laag een eigen publiek.
Tijdens onze Open Coffee Bommelerwaard-bijeenkomst van afgelopen woensdag ontmoette ik Sylvia van den Brink, die van de Franse taal haar werk heeft gemaakt. Le Petit Prince kwam voorbij in het gesprek. Een moment van samen Weten.
Ze schreef er een leuk blog over.
De Kleine Prins is nu misschien nog steeds klein, maar dan van ouderdom. Al zal dat in zijn wereld vast heel anders werken. Net zoals dat gaat met verhalen. De wereld eromheen verandert, zij blijven staan. Het enige wat verandert is dat we ze steeds met nieuwe ogen lezen. Diezelfde oude woorden. Duurzaam toen dat nog helemaal geen agendapunt was. Gewoon van zichzelf. Avant la lettre.
Leuk hè, hoe je elkaar enthousiast kunt maken!
Ik heb zelf ook nog 3 boekjes van Le Petit Nicolas met vocabulaire en vragen erbij. En natuurlijk heeft ook dit jongetje zijn eigen “site officiel”.
Ik zeg: verplichte kost, Sylvia. A la prochaine!