Ieder mens heeft een verhaal

Een van de dingen die ik graag doe voor mijn werk is interviewen. Die tak van schrijfsport vormde zelfs een beetje de start van mijn fulltime zelfstandige bestaan. Mij werd gevraagd om artikelen te schrijven voor de Dichterbij, het ledenmagazine van Rabobank Bommelerwaard. En voor die artikelen ging ik dan met iemand in gesprek. Jongere ondernemers. Oudere klanten. Financieel adviseurs van de bank. Of vrijwilligers die tijd en zaligheid gaven aan een project dat ondersteund werd door het Coöperatiefonds van de bank. Mensen in allerlei soorten en maten. Ik denk dat ik in de loop der jaren misschien wel zo’n tweehonderd, tweehonderdvijftig interviews heb gehouden. Aan keukentafels. In kantoren. In stallen. Tussen behangtafels. Op kistjes in een weiland. Zoiets nestelt zich wel een beetje in je hart.

Dat heeft niet in de laatste plaats te maken met wat ik een van de mooiste dingen vind aan interviews: ieder mens heeft een verhaal. Of het nu gaat om de mevrouw die ik mag interviewen omdat ze al decennia lid is van de bank – ja we zitten nog even in het voorbeeld van het ledenmagazine – of om de directeur van een groot bedrijf die me iets wil vertellen over zijn producten of diensten. Natuurlijk zijn er inhoudelijke verschillen, ik heb voor ieder gesprek een andere missie, maar door de bank genomen – what’s in an expression? – gaat het, of het nu een persoonlijk verhaal is of een zakelijke context, eigenlijk altijd om: wat maakt dat u doet wat u doet? En het enige wat je ervoor nodig hebt is: je moet mensen leuk vinden. Je moet van ze willen weten. En bereid zijn mee te gaan.

Soms ligt een verhaal voor het oprapen. In een ander geval moet ik op zoek. Maar er is altijd een haakje. Een haakje dat vooral een kantelpunt is als iemand zich van tevoren zenuwachtig heeft gemaakt voor het gesprek. En als dat haakje gevonden is, dan voel en zie je dat de wereld opengaat. Vaak is het maar een minieme verandering in de houding of in de oogopslag, maar ik weet het meteen. En het is een wereld van verschil. Dat moment vind ik iedere keer weer magisch.

Najaar 2012 mocht ik voor Bernhoven meeschrijven aan een magazine dat werd uitgebracht om de specialisten van het ziekenhuis te presenteren. Ik interviewde er zo’n tien, vijftien. Stuk voor stuk vertelden ze met passie over de keuze voor hun vak. Over de betrokkenheid bij hun patiënten. En over hun bevlogenheid. Wat een feest was het.

Had ik al eens verteld dat ik eigenlijk ‘nooit werk’?