Vandaag las ik een verhaal over Franz Kafka. Een heel mooi verhaal, ook als het niet waar is. Ook als het door de overlevering is aangedikt of aangestrikt. Dat laatste is vrijwel zeker het geval, want ik ben wat gaan speuren en vond meerdere eindes.
Hoe het zij, het begin gaat in bijna alle gevallen zo: in een park komt Kafka een huilend meisje tegen: ze is haar pop kwijt. Nou, dat is erg natuurlijk. Máár, legt Kafka uit, de pop is eigenlijk helemaal niet weg, ze is gewoon op reis gegaan. En dan begint hij namens de pop brieven te schrijven die hij elke dag in het park aan het meisje voorleest. In de brieven vertelt de pop over de avonturen die ze onderweg beleeft.
Dat is natuurlijk mooi, maar er komt een moment dat er een punt aan het geheel moet komen, want linksom of rechtsom, de pop komt niet meer terug. In de ene lezing koopt Kafka – “als hij zijn einde voelt naderen” (hij had tbc, dat is in ieder geval iets wat we zeker weten) – een nieuwe pop voor het meisje. Die er natuurlijk heel anders uitziet dan de kwijte pop. Toch verzekert de pop haar dat ze het écht is, maar dat de avonturen haar veranderd hebben. In de andere versie laat hij de pop in haar brieven volwassen worden en trouwen. En afscheid nemen. Omdat het verhaal rond is. Ze leefde nog lang en gelukkig.
Ik vind de eerste lezing het mooiste, geloof ik. Gebeurtenissen veranderen je. Voegen groeven en geluk aan het leven toe. En met die ervaringen op zak vertrek je weer. Op weg naar een nieuw verhaal.
(Heb jij voor je website – of … – verhalen nodig om de reis van jouw bedrijf of organisatie te beschrijven? Ik teken ze graag voor je op.)