Een jaar of twee geleden werd het idee geboren. Een boek. Over de geschiedenis van Bernhoven. Het ziekenhuis met locaties in Oss en in Veghel, dat aan het nieuwbouwen was in Uden. Een van de gedachten erachter: straks zijn die oude gebouwen er niet meer, we moeten de historie verankeren. Niet alleen in woord overigens, ook in beeld (figureren blijk ik ook heel leuk te vinden).
Wie gaat het boek schrijven? Die vraag kwam bij mij terecht. Met alle projecten die ik voor Bernhoven doe en deed ken ik de organisatie, maar ja, daarmee nog niet per definitie de historie. Op dat soort momenten gaan hier de seinen op groen, want dan ligt er een grote ontdekkingstocht in het verschiet. En niet alleen dat. Zo’n groot project vraagt ook om de bereidheid je een paar maanden helemaal in te graven in alles wat met beide ziekenhuizen te maken had en heeft (waar is de mol? Nou, ergens daar dus), je privéleven even op grijs te zetten en op ieder moment uit te rukken naar Daar Waar Het Te Doen Is. Kijk, en zoiets hoef je mij doorgaans maar één keer te vragen.
Zo ging ik op weg. Gesteund door een fijne groep van (oud-)medewerkers en historische alweters. En samen met de filmploeg, de communicatiemaker annex drukker en het team communicatie van Bernhoven zelf. Interviews hier. Plakboeken daar. Oude filmopnamen zus. Boeken en jaarverslagen zo. Zeven dagen in de week was ik Boek. Een boek dat groeide. En ik groeide mee.
En eergisteren werd het dan in kleine kring ten doop gehouden. Heel eventjes mochten we ruiken aan het papier dat ons al weken digitaal lag toe te lonken. Daarna verdween het weer voor een weekje in de doos. Want volgende week wordt het eerste exemplaar officieel aangeboden aan commissaris van de koning Van de Donk. Ik ben maar een schakel in het geheel, want zo’n boek, met film, maak je samen. Maar o, wat ben ik trots …
Iemand nog een boek over de eigen geschiedenis nodig?